Schoonheid in the middle of of nowhere

In het plaatsje Khorixas hebben we overnacht en van daaruit zijn we via de Skelton Coast naar Cape Cross gereden waar we nu zitten. Dit woestijngebied lijkt doods en oninteressant, maar herbergt een aantal mooie schatten:

Op het eerste gezicht is de welwitschia niet direct een indrukwekkende plant, maar schijn bedriegt. De welwitschia wordt namelijk gemiddeld wel 500 tot 600 jaar oud! Er zijn zelfs exemplaren bekend die al zo’n 2000 jaar leven. Niet voor niets wordt deze plant dan ook wel de levende fossiel genoemd. De plant groeit zeer langzaam en omdat het hier zo weinig regent, groeien de wortels wel tot 30 meter diep, om daar water vandaan te halen. Knap staaltje werk van de natuur.

Nu we het toch over fossielen hebben: hier treft je ook versteend hout aan. Al het levende materiaal uit een boom verandert dan ondergronds in mineralen. Een proces dat miljoenen jaren kan duren, maar waarbij allerlei details behouden blijven (bast, jaarringen, knoesten).

Skeleton Coast is de kustlijn van de Namib-woestijn. Vanwege de mist, de hevige branding en allerlei stromingen is het van oudsher een gevaarlijk gebied voor schepen en walvissen. Wanneer overlevenden van een schipbreuk de kant wisten te halen, overleefden ze alsnog niet de barre woestijn die hen te wachten stond. Ook vandaag de dag is Skeleton Coast nog een zeer toepasselijke naam: er zijn er nog scheepswrakken en allerlei stukken bot te vinden. We kwamen ook nog voorbij een oud olieboorplatform. De ingang van het Skeleton Coast park is overigens de meest stoere toegangspoort die we ooit tegen zijn gekomen: een poort met schedels, gemarkeerd door walvisribben!